The methodology for evaluating accessibility as a tool for increasing social responsiveness of urban landscapes in Singapore

Abstract

Accessibility of public environment make immense impact on active participation of all citizens in different spheres of public life. Quality of access to urban landscapes and buildings for all citizens gains especial importance in the context of recent demographic trends in the developed countries, as ageing communities, decreasing birth rates and continuing urbanisation of natural environment. Creation of a more responsive urban environment is the instrument to facilitate social integration of people into active public life, especially for the ones with limited physical abilities, instead of sheltering them from a society by extending social services. The author presents a research-based methodology for analysing and evaluating accessibility in public areas of a big city. The originality of the method lays in empowering the disabled persons to play the active role of experts in measuring and evaluating accessibility according the developed assessment tool. The used methodology allows evaluating accessibility on different urban scales: in urban landscapes, in buildings, and in their interiors. The presented case study performed in Singapore explores the quality of access that people have to public spaces, metro stations, hotels and café. As a result, the author presents recommendations for improving accessibility in the city by improving the quality of urban environment and architectural design of buildings, updating the building regulations, as well as construction and maintenances of open spaces and buildings. The results of this research provide the comprehensive action plan for eliminating barriers in the specific Singapore’s environment and in the other cities. Conclusions present the model of coherent accessibility monitoring tool and improvement programme that facilitates creation of a socially responsive urban environment.

Dostępność różnych miejsc w przestrzeni publicznej wywiera istotny wpływ na udział obywateli w życiu publicznym. Jakość dostępu do krajobrazów i budnków w mieście nabiera specjalnego znaczenia w kontekście ostatnich trendów demograficznych w krajach rozwijających się, takich jak starzenie się społeczeństwa, malejące wskaźniki urodzeń i postępująca urbanizacja środowiska naturalnego. Tworzenie bardziej elastycznego otoczenia miejskiego stanowi instrument ułatwiający integrację społeczną i włączanie się w życie publiczne, zwłaszcza ludziom z ograniczeniami ruchowymi, zamiast odcinać ich od społeczności poprzez rozszerzanie usług socjalnych. W niniejszym artykule autor prezentuje opartą na badaniach metodologię oceny dostępności przestrzeni publicznej w dużym mieście. Oryginalność metody polega na umożliwieniu osobom niepełnosprawnym odgrywania czynnej roli ekspertów w ocenie dostępności zgodnie z wypracowanymi narzędziami tej oceny. Użyta metodologia pozwala wartościować dostępność w różnych skalach – w skali krajobrazu miejskiego, w skali bydunków i w skali ich wnętrz. Prezentowane stadium przypadku dotyczące Singapuru bada jakość dostępu ludzi do przestrzeni publicznej, stacji metra, hoteli i kawiarni. Jako rezultat swego stadium autor rekomenduje poprawę dostępności w mieście przez podniesienie jakości środowiska miejskiego i projektów architektonicznych, aktualizowanie przepisów budowlanych, a także aranżowanie przestrzeni i wznoszenie budynków o charakterze otwartym. Studium przedstawia kompleksowy plan działania służacy eliminacji barier w specyficznym środowisku Singapuru i w innych miastach. W konkluzji prezentuje model narzędzia monitorującego dostępność i program naprawczy, które ułatwić mają tworzenie środowiska miejskiego od powiadającego potrzebom społecznym.